W latach 1986–1987 był pracownikiem Archiwum Akt Nowych w Warszawie. W latach 1988–1990 pracował w wydawanym w Londynie „Dzienniku Polskim i Dzienniku Żołnierza”, następnie w miesięczniku „Głos” (1990–1991). W 1991 roku został zastępcą redaktora naczelnego „Wiadomości Dnia”, a następnie redaktorem naczelnym „Dziennika Dolnośląskiego”. W latach 1993–1997 kierował redakcją katolicką telewizji Polsat. Od 1999 do 2001 roku przewodniczył radzie programowej Radia Polonia. Od 2001 do 2002 roku zajmował stanowisko prezesa Instytutu Prawa i Studiów Europejskich. W 2011 roku objął funkcję przewodniczącego rady nadzorczej spółki Forum, wydawcy dziennika „Gazeta Polska Codziennie”.
W latach 1997–2003 był związany z klubem żużlowym WTS Atlas Wrocław, jako wiceprezes (1997–1999 i 2001–2003) oraz jako prezes (1999–2001). Od 2002 do 2003 roku był członkiem rady nadzorczej WKS Śląsk Wrocław. W 2005 roku objął funkcję wiceprzewodniczącego Wydziału Zagranicznego Polskiego Związku Piłki Nożnej.
Jest autorem kilku książek, m.in. Lata niezakończonej walki. Polska i Polacy w latach 1939–45 (1989), W skórze reportera (2011), Mój kraj, mój świat (2014). Publikował w m.in.: „Gazecie Polskiej”, „Naszym Dzienniku”, „Gazecie Finansowej”, „Warszawskiej Gazecie”, „W Sieci Historii” i „Gazecie Polskiej Codziennie”.
Działalność opozycyjna i polityczna
Od 1981 roku działał w Niezależnym Zrzeszeniu Studentów, a w latach 1982–1984 współpracował z Polską Niezależną Organizacją Młodzieżową. Od 1982 roku kolportował i przewoził między Wrocławiem a Warszawą prasę podziemną.
W 1987 roku był jednym z założycieli stowarzyszenia Ruch Polityki Realnej, rok później przekształconego w Unię Polityki Realnej.
W październiku 1989 współtworzył Zjednoczenie Chrześcijańsko-Narodowe, do którego należał do 2004 roku. W 1993 roku był jego wiceprzewodniczącym, a od 1994 do 1996 przewodniczącym, początkowo jako p.o., formalnie wybrany w 1995 roku.
W wyborach parlamentarnych w 1991 roku z powodzeniem kandydował do Sejmu I kadencji z listy Wyborczej Akcji Katolickiej. Od czerwca do września 1993 sprawował funkcję wiceministra kultury i sztuki w rządzie Hanny Suchockiej.
W wyborach parlamentarnych w 1993 roku bez powodzenia kandydował do Sejmu z listy Katolickiego Komitetu Wyborczego „Ojczyzna”.
W wyborach parlamentarnych w 1997 roku z powodzeniem kandydował do Sejmu III kadencji z listy Akcji Wyborczej Solidarności.
Od 17 października 1997 do 27 lipca 1998 był przewodniczącym Komitetu Integracji Europejskiej.
Od 27 lipca 1998 do 26 marca 1999 pełnił urząd ministra ds. europejskich w rządzie Jerzego Buzka.
W wyborach parlamentarnych w 2001 roku bez powodzenia kandydował do Sejmu IV kadencji z listy Akcji Wyborczej Solidarność Prawicy
W roku 2002 bez powodzenia ubiegał się o urząd prezydenta Wrocławia. Uzyskał 5,37 proc. głosów i nie wszedł do 2. tury.
W 2003 roku objął funkcję doradcy przewodniczącego Samoobrony RP Andrzeja Leppera ds. polityki międzynarodowej, a w 2004 wstąpił do tej partii.
W 2004 roku z powodzeniem ubiegał się o mandat eurodeputowanego VI kadencji z listy Samoobrony.
W 2007 roku został wykluczony z Samoobrony, a rok później wstąpił do Prawa i Sprawiedliwości. Od 2011 roku jest członkiem Komitetu Politycznego tej partii.
W 2009 oraz 2014 roku uzyskał reelekcję do Parlamentu Europejskiego z listy PiS. 1 lipca 2014 został wybrany na stanowisko wiceprzewodniczącego PE VIII kadencji z ramienia Europejskich Konserwatystów i Reformatorów.
